حضرت مادر

شام غریبان بود، در امامزاده ی بی نام و نشان نشسته بودم حال زیارت داشتم جامعه کبیره خواندم اشک میریختم ب عبارت وَ کهفَ الوَرا رسیدم تکرار کردم باران می آمد شبش خواب دیدم رویا بود اضطرار داشتم دلم شکسته بود میدویدم گریه میکردم خانم حضرت زهرا را حس کردم ک ب دنبالم میآمد حیران ایستادم یادم نمی آید  فقط یادم است خانم  بر روی کف دستم نوشت یابن الفاطمه ماندم منظورشان حضرت مهدی ست یا اباعبدلله  نوشته قرمز بود در کف دستم پخش شد با من همکلام شده بودند از خیلی چیزها برایم  گفتند هیچکدام یادم نیست حیف امان ازین حافظه حیف حیف اما بگمانم به خودم میگفتم دیدی محال نبود دیدی تو هم میتوانی ببینیشان ... فقط همان کلمه .. یابن الفاطمه ... یابن فاطمه...