معلوم است چه مرگمان شده

.

به وقت تنهایی و نیمه شب

.

اونشب  بین حرف زدنای سحر نوشتم کاش میشد تو لحظه زندگی کرد ک انقدر روح رو خسته نکرد ولی در حد همون کاش موند

امشب مینویسم توی همه ی روزهام نگاهام غمی پنهان شده انگار

شاید دور موندن تمام وصفِ این روزهای منه از سحر و فرزانه از محیا از اتنا از مهدی از چشم های مامان از تلاش های بابا ... بابا... و از همه چیز و کس .........تک تک این کلمات سنگینترم میکنن و ساکت ، ادم سنگین و ساکت دور میمونه  ... خیلی دور .. و تنها میشه با خودش .. ای دنیا..